من موجود شب هستم و حالا دارم ستاره هارا به دنیایم دعوت می کنم...

شب باید ستاره داشته باشد!

فکر کنم این ستاره های شکستنی از من دلخور بودند...

راستش شاید از غرش هایم ترسیده بودند...یعنی تا این حد هراس انگیز بودم؟!!

نمی دانم...

و این ستاره ها با گام های لرزان خود را عقب کشیدند و سکوت کردند...

آنقدر  کمرنگ شدند که تاریکی آن ها را بلعید...!

و تاریکی مطلق ماند و منه خون آشام...

اما حالا...این ستاره ها را از دل تاریکی بیرون کشیده ام...

می خواهم برگردند...نور دهند...و شب را کامل کنند...

تاریکی تمام شب نیست!

ستاره های شجاعی هستند...

از من قول گرفنه اند که دیگر آن ها را به تاریکی تسلیم نکنم...

و خب من هم قول داده ام...می خواهم زنده نگهشان دارم...

در این میان تاریکی کفری شده است...حقش است!

من اختیار آسمانم را دارم...می خواهم روشنایی ستاره های کوچکم را در آسمان شب به نمایش بگذارم...

پس تاریکی هرچقدر می توانی فریاد بزن...من قدرت سرکوب کردنت را دارم!

کافیست...دوران حکومت تو را می گویم...

می خواهم آسمانی تازه بسازم...و شکی نداشته اش که ستاره ها بخشی از این آسمانند...

حقیقتش من گم شده بودم...آن هم در آسمان خودم!

تو مرا گم کردی...

و حالا ثابت خواهم کرد که من دربرابر تاریکی سر خم نمی کنم یعنی از این به بعد نمی کنم...

دیگر نمی گذارم مرا در خود گم کنی...نمی گذارم ستاره هایم را ببلعی...

نمی گذارم بر من...بر ماهیتم...بر کنترلم...حکومت کنی!

من تو را پس خواهم زد...و شب این را خوب می داند...

چون من یک خون آشامم...!

و از این که در تاریکی ات کور شوم خسته شده ام...پس نور را به دنیایم می افزایم....

شب که تنها تاریکی نیست!...ماهیتم که فقط سیاهی نیست!...

من هیچ محکومیتی را قبول ندارم...آسمانم را خودم می سازم...

و شب هم با من همراه است...از موجودش حمایت خواهد کرد...

شب عاشق ستاره هاست...جهت اطلاع!

و من هم عاشق ستاره هایم هستم...پس ساکت بمان...

اگر بخواهی دوباره دوباره به سویم حمله ور شوی دندان هایم را نشانت خواهم داد...!

دیگر هرگز نمی گذارم طعم ستاره هایم را بچشی...

دیگر هرگز نمی گذارم مرا در خود غرق کنی...

من در تاریکی...در سیاهی غرق نخواهم شد....کور نخواهم شد...

و تو از این پس گوشه ای بنشین و ساکت به خوشحالی هایم خیره شو...

آنقدر ساکت باش که حتی صدای نفس هایت را هم نشنوم...!

تو رام شدنی هستس و من تو را رام خواهم کرد...

تو را هرگز بابت بی حسی هایم...زندگانی مرگ آلودم...که بهم تحمیل کردی نخواهم بخشید...

پس بنشین و ببین که چگونه نور را یافتم...

چگونه ستاره هایم را روشن کردم...

چگونه شب را با ستاره ها کامل کردم...

و خودم را چگونه از لای پنجه هایت بیرون کشیدم  و نجات دادم...

تاوانت را پس خواهی داد وقتی ببینی که خوشبختم...آرامم...

تو باختی تاریکی...من هم فهمیدم که ماهیتم محکوم به تاریکی نبود...تو را پس دادم!

تایکی سرکوب شد...آن هم بدست خون آشام شب !

من نور ستاره هایم را دوست دارم...

نظرات شما عزیزان: